Ցանկացած պետության իշխանության մեջ կան վերնախավեր՝ ռազմական, դիվանագիտական, դատական, որոնք կոչված են սպասարկելու նախևառաջ պետական շահը՝ անկախ նրանից, թե ով է իշխանության։ Ավելին, եթե իշխանությունը չի առաջնորդվում պետական և ազգային շահերով, այդ վերնախավերը ռազմավարական խորություն ունենալու դեպքում զսպում են իշխանությանը՝ երբեմն հարկադրելով անգամ հրաժարական տալ։ Ինչպես առիթ ենք ունեցել համոզվելու, Հայաստանի ո՛չ ռազմական և ո՛չ էլ դատաիրավական վերնախավերն այդպիսին չեն։

Այսօր քչերն են հիշում, թե ինչ կարևոր քաղաքական իրադարձություն տեղի ունեցավ Հայաստանում 2008-ի օգոստոսի 1-ին։ Այդ օրը ձևավորվեց «Հայ ազգային կոնգրես» ընդդիմադիր դաշինքը, որին անդամակցում էր 18 կուսակցություն։ Դրանց մեծամասնությունն, իհարկե, շատերին անհայտ մարդ-կուսակցություններ էին, բայց կային նաև ծանրակշիռ դերակատարում ունեցողները՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի գլխավորած ՀՀՇ-ն, Ստեփան Դեմիրճյանի առաջնորդած ՀԺԿ-ն, Արամ Սարգսյանի «Հանրապետությունը», և այլն։

Ընդդիմությունը պարտավոր էր/է արձագանքել Ալիևի հայտարարությանը։ Ադրբեջանի նախագահը, ըստ էության, նոր օրակարգ առաջ քաշեց՝ իր նոր ռիսկերով և ձևավորվող նոր իրողություններով։ Նիկոլը չկա՝ զբաղված է, չգիտի ինչ պատասխանի, իրեն չի հետաքրքրում և այլն, չգիտեմ ինչ պատճառներով, բայց չկա։ Նրա գործողությունները վաղուց արդեն չեն տեղավորվում տրամաբանության մեջ, և այստեղ ոչինչ անել չենք կարող։ Բայց ընդդիմության պարագայում հարցն այլ է։

Հանրապետության նախագահ Արմեն Սարգսյանն արձակուրդում է։ Իսկ մինչ այդ ինչ-որ մեկն զգո՞ւմ էր նրա ներկայությունը, պետության գլխի նրա գործառույթների իրացումը Բաղրամյան 26-ից։ Զուտ արարողակարգային ընթացակարգերով զբաղվող և իրեն բացառապես հաճելի հոգսեր վերագրած այս անձը, պետք է հիշել, պետության թեև անվանական, բայց ղեկավարն է։

Աֆղանական իրադարձությունների գեոպիլիտիկ արձագանքը Հարավային Կովկասում։ Վերջին իրադարձությունները հեռավոր թվացող Աֆղանստանում Հայաստանի վրա չեն կարող չազդել՝ հետևյալ պատճառներով։

Կկայանա՞ արդյոք ավանդական զորահանդեսը Հանրապետության հրապարակում Հայաստանի անկախության հոբելյանական տարեդարձի առիթով։ Ըստ ամենայնի՝ ոչ։ 44-օրյա պատերազմի ընթացքում կրակեցի՞ն հակաօդային պաշտպանության՝ կասկածելի աղբյուրներից ձեռք բերված և տեխնիկապես անսարք «Օսա ԱԿ-Մ» զենիթահրթիռային համալիրները։ Պարզվեց՝ ոչ։ ՀՀ վարչապետ, պատերազմական վիճակում՝ գերագույն գլխավոր հրամանատար Նիկոլ Փաշինյանը ծառայե՞լ է բանակում։ Հայտնի է, որ ոչ, բայց հայտնի չէ, թե ինչ պատճառաբանությամբ։

Ինչո՞վ է հայ-ադրբեջանական սահմանի հնարավոր դելիմիտացիան վտանգավոր Արցախի համար: Այս մասին ֆեյսբուքյան իր էջում գրառում է արել ՀՀԿ  փոխնախագահ Արմեն ԱՇՈՏՅԱՆԸ:

Այս տարվա տոնացույցի հիշարժան օրերը՝ փետրվարի 20-ը, մայիսի 9-ը, ենթադրվում է՝ պետք է գլխիկոր նշեինք, քանի որ այս երկու տոների իմաստն էլ կորսված է։ Ամեն դեպքում դա չխանգարեց նախագահին, վարչապետին, զանազան այլ մանրումեծ պաշտոնյաների տոնական ուղերձներ հղել։ Մոտենում է Անկախության երեսնամյակի տոնը, որն ավանդաբար՝ հինգ տարին մեկ՝ հոբելյանական տարեթվերին, նշանավորվում էր Հանրապետության հրապարակի զորահանդեսով։ Ի՞նչ է առաջարկվելու մեզ այդ օրը, ի՞նչ ուղերձ է հնչելու։

Շոյգուն՝ տեղեկատվական գրոհների պատրաստման ռազմավարական կենտրոնների մասին ՌԴ պաշտպանության նախարար Սերգեյ Շոյգուն օրերս հայտարարեց, որ Ռիգայում, Տալլինում, Վարշավայում և այլ քաղաքներում գործում են Ռուսաստանի դեմ տեղեկատվական գրոհների նախապատրաստման ռազմավարական կենտրոններ: Այդ գրոհները վարելու համար ներգրավում են ռուսաստանցիների. ընտրությունը կատարվում է սոցցանցերում, հիմք ընդունելով ՌԴ քաղաքացիների արտահայտությունների բովանդակությունը։ Այդ արտահայտությունները հստակ հեռարձակում են համապատասխան վճարի դիմաց ազգային շահերին դավաճանելու այս կամ այն անձի պատրաստակամությունը։