«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Դա նման էր դեժավյուի. հայասպան երկու դիվերսանտները Բաքվի օդանավակայանում. ճիշտ այնպես, ինչպես 2012-ի օգոստոսի 31-ին, երբ Ալիևը փրկագնով հետ ստացավ իր մեկ այլ մարդասպանի՝ Սաֆարովին։ Հանգամանքները շատ տարբեր են, բայց էությունը մեկն է. Նիկոլ Փաշինյանը վերադարձրեց նրանց, ում Ալիևը ապարդյուն փորձում էր հետ ստանալ վեցուկես տարի շարունակ։ Վերադարձրեց՝ առանց հանցագործությունների համար պատժի կրումը շարունակելու որևէ պայմանի։
Երկուսուկես տարվա ընթացքում Փաշինյանի թիմը մեզ սովորեցրեց չզարմանալ ոչ մի պարագայում։ Թվում էր, թե ուղիղ մեկ ամիս առաջ մեզ հետ տեղի ունեցածից ավելի վատ բան չի կարող լինել, բայց Փաշինյանն ու իր զինակիցները վստահորեն ապացուցում են. կարո՛ղ է։ Օրինակ, երեկ մեզ զգուշացրեցին ոչ այլ տեղից, քան հենց Անկարայից. հայեր, դուք այդտեղ չզարմանաք հանկարծ, եթե Փաշինյանը հանձնի նաև Զանգեզուրը։ Չենք զարմանում. Սյունիքում տեղի ունեցող իրադարձությունների խորապատկերին՝ դա միանգամայն հավանական է։ Մանավանդ, որ Ավինյանն էլ հաստատեց. առջևում Ադրբեջանի հետ սահմանի գծանշումն է, ինչի մասին եռակողմ հայտարարության մեջ մի բառ անգամ չկա։
Դատելով ամենից, մոտենում է ընդդիմության և իշխանության դիմակայության գագաթնակետը, որը ներքաղաքական պայքար անվանել լեզուդ չի պտտվում, այնքան լուրջ է իրավիճակը Հայաստանում և Արցախում։ Հոժարակամ կհեռանա արդյոք Փաշինյանը, թե՞ առճակատման կգնա ժողովրդի հետ և կներքաշի երկիրը բախումների և, Աստված մի արասցե, քաղաքացիական պատերազմ հորձանուտ։ Կասկածից վեր է, որ Հայրենիքի փրկության Շարժումը կանի ամեն ինչ, որպեսզի զերծ պահի առանց այդ էլ փլուզման եզրին գտնվող պետությունը ցնցումներից, սակայն այս պղտոր ջրում կրկին սկսել են նշմարվել այն ուժերը, որոնք սովոր են ցանկացած խառնակ ժամանակներում փորձել բռնել իրենց գարշահոտ ձուկը։
Եվ այսպես, հայկական ընդդիմությունը՝ ի դեմս 16 կուսակցությունների, կողմնորոշվեց ժամանակավոր վարչապետի թեկնածության հարցում. դա անչափ փորձառու Վազգեն Մանուկյանն է։ Մարդ, որը կանգնած է Ազգային-ազատագրական շարժման ակունքներում, ազգային գաղափարախոսության մշակողներից մեկն է և սակավաթիվ մտավորականներից մեկը հայկական քաղաքականության մեջ։ Որը կարողացել է անկախ Հայաստանի կարևորագույն գործընթացներին ակտիվ մասնակցության 32 տարիների ընթացքում արժանանալ հասարակության գերակշիռ մասի կայուն հարգանքին, չի վարկաբեկել իրեն տարբեր տեսակի կոռուպցիոն սկանդալներում ներքաշվածությամբ և պահպանել է պետականամետի համբավը:
Նոյեմբերի 29-ին և 30-ին Նիկոլ Փաշինյանի հրապարակված «անկեղծացումների» հերթական չափաբաժնի վերաբերյալ արձագանքները տեղավորվում էին մեկ բառի մեջ. ստո՛ւմ է։ Հենց այդպիսի արձագանք հաջորդեց Հայաստանի երեք նախկին նախագահների ներկայացուցիչների կողմից, ընդ որում՝ բավականին կոպիտ ու վիրավորական ձևով։ Դեկտեմբերի 1-ին, երբ հայտարարությամբ հանդես եկան Արցախի Հանրապետության երկու նախկին նախագահները, իսկ Տեր-Պետրոսյանի ներկայացուցիչն ավելի մանրամասն մեկնաբանություն հրապարակեց, պատկերն ամբողջացավ։ Եվ հաստատեց օրակարգում մնացած գլխավոր հարցը. ինչո՞ւ Փաշինյանը չի համաձայնել հոկտեմբերի 19-20-ին հայկական կողմերի համար առավել շահավետ պայմաններով ռազմական գործողությունների դադարեցմանը և որոշել շարունակել պատերազմը մինչև նոյեմբերի 9-ի կապիտուլյացիան։
Համաձայն նոյեմբերի 9-ի չարաբաստիկ եռակողմ հայտարարության՝ մինչև դեկտեմբերի 1-ը հայկական կողմը պետք է հանձնի Արցախի Քաշաթաղի (Լաչինի) շրջանը: Դրա հետ մեկտեղ, հայտարարության մեջ, որի տակ դրված Փաշինյանի ստորագրությունը, ևս մեկ անգամ ընդգծենք, իրավագետների ճնշող մեծամասնությունը համարում է ոչ լեգիտիմ, նշվում է. «Լաչինի միջանցքը (5 կմ լայնությամբ), որն ապահովելու է Լեռնային Ղարաբաղի կապը Հայաստանի հետ և միևնույն ժամանակ չի շոշափելու Շուշին, մնում է Ռուսաստանի Դաշնության խաղաղապահ զորակազմի վերահսկողության տակ»:
ՀՀ Ազգային անվտանգության ծառայությունը նոյեմբերի 24-ին հայտարարություն տարածեց հայ գերիների վերաբերյալ համացանցում շրջանառվող տեսանյութերի առնչությամբ: Համաձայն հայտարարության՝ այդ տեսանյութերից շատերը «ունեն անհայտ ծագում և, ստացված տվյալների համաձայն, շատ դեպքերում որևէ կապ չունեն Արցախի Հանրապետությունում տեղի ունեցած ռազմական գործողությունների հետ»: Նշենք, որ ՀՀ օմբուդսմենը, հակառակը, ընդգծում է, որ այդ տեսանյութերի մեծ մասը իրական է։ ԱԱԾ-ն նաև նշում է, թե «միտումնավոր կերպով մոնտաժված այդ կադրերի տարածումը խուճապ է ստեղծում հայ հանրության շրջանում՝ բացասաբար անդրադառնալով հասարակական տրամադրությունների վրա»:
Նոյեմբերի 23-ին տեղեկատվություն ստացվեց, որ Ազգային անվտանգության ծառայություն է հրավիրվել Արշակ արքեպիսկոպոս Խաչատրյանը: Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի Դիվանատունը հաստատեց այդ փաստը: Մամուլի տվյալներով ՝ հոգևորականին կանչել են իր ֆեյսբուքյան գրառման պատճառով, որտեղ ասվում է. «Նիկոլ Փաշինյանը ձախողել է երկրի ղեկավարումը և պետք է հեռանա ժողովրդի և իրավապահների միջև բախումներից և, որ ամենից վտանգավորն է, արյունահեղությունից խուսափելու համար: Ժամանակն է անձնական անվտանգությունը զոհել պետության ապագայի համար»։ Տեղեկություններ են շրջանառվում նաև այն մասին, որ գերատեսչությունում փորձել են սպառնալիքներով ստիպել արքեպիսկոպոսին լռել։
Սկզբում տեղեկատվություն հայտնվեց այն մասին, որ Մարտակերտի շրջանի 6 գյուղերի բնակիչներն ահազանգ են ստացել տարհանման անհրաժեշտության մասին: Մոտ մեկ ժամ անց արդեն հաջորդեց Տեղեկատվական կենտրոնի հաղորդագրությունը, որ Նոր Մարաղա, Նոր Այգեստան, Նոր Սեյսուլան, Նոր Կարմիրավան, Նոր Ակաջուր, Հովտաշեն և Նոր Ջրաբերդ գյուղերը նույնպես անցնում են Ադրբեջանի վերահսկողության տակ: Վկայակոչելով պատերազմի դադարեցման մասին եռակողմ հայտարարության դրույթները, ասվում էր նաև, թե այդ բնակավայրերը, ադրբեջանական կողմի պնդմամբ, գտնվում են Աղդամի շրջանում: Այդ գյուղերի ավելի քան 2000 բնակիչներին ժամանակ են տվել լքելու տարածքը մինչև նոյեմբերի 19-ը։ Այսինքն՝ ընդամենը մեկ օր։
Գրեթե 10 օր շարունակ բերդաքաղաքի հանձնման հարցը գտնվում է հայ հասարակայնության ուշադրության կենտրոնում: Եվ դա հասկանալի է ։ Չափազանց մեծ նշանակություն ունի Շուշին հայոց պատմության, մշակույթի, հոգևոր ժառանգության, Արցախի և Հայաստանի անվտանգության համար։ Դժվար է գտնել մեկ այլ քաղաք, որի հանդեպ մեր ժողովուրդն այդչափ քնքուշ զգացմունքներ ու այդպիսի անմար սեր տածի։ Դե, և դժվար է գտնել Արցախյան առաջին ազատամարտում տարած հաղթանակի այդչափ բացարձակ մեկ այլ խորհրդանիշ։ Չենք խոսում արդեն ռազմավարական ու աշխարհաքաղաքական նշանակության մասին, ինչը սպառիչ կերպով և առհավետ արտահայտված է հայտնի արտահայտությամբ. ով տիրում է Շուշիին, նա տիրում է Արցախին։