Լրագրող, վերլուծաբան, սյունակագիր, բանասիրական գիտությունների թեկնածու
Եկող շաբաթ մեկնարկելիք խորհրդարանական քառօրյան վերջապես հավակնում է սկսել բնականոն օրենսդիր գործունեությունը։ ԱԺ-ի նախագահությունն ու հանձնաժողովները ձևավորված են, կառավարության ծրագիրը հաստատված է, միմյանց ուղղությամբ շշերը նետված են, և կարծես՝ հնարավորություն կա իրապես բովանդակային աշխատանք տանելու կենսական օրինագծերի վրա նախ հանձնաժողովներում, ապա և լիագումար նիստերում։
Արցախում ռուսական խաղաղապահ զորակազմի հրամանատարի փոփոխությանը զուգընթաց՝ Ադրբեջանում կրկին սրվել են ռուս զինծառայողների ներկայության անցանկալիության տրամադրությունները։ Ինչպես հայտնի է՝ Ադրբեջանը տորպեդահարում է ռուսական զորակազմի մանդատի շուրջ բանակցությունները և պնդում, թե խաղաղապահներն Արցախում տեղակայված են ժամանակավորապես։
Որքան մոտենում է 44-օրյա պատերազմի առաջին տարելիցի օրը, այնքան թանձրանում են դառը մտածումները՝ ոչ թե իբրև տաք երակ, այլ սառը դատողություն, ոչ թե իբրև կենդանի զգացողություն, այլ անցյալի վերհուշ։ Թվում էր, թե այս մեկ տարում պետք է առավելագույնը արվեր պատերազմի հետևանքների հաղթահարման, Արցախի վերընձյուղման, բանակի վերակազմակերպման հարցում։ Մինչդեռ մեկամյա հեռավորությունը մեզ ոչ թե հեռացրել է այդ պատերազմից, այլ ողբերգականորեն ավելի է մոտեցրել նրան։
Զավթված Արցախում, ավելի կոնկրետ՝ Վարանդայի շրջանում, Ադրբեջանը միջազգային օդանավակայան է գործարկել։ Իհարկե, նավթադոլարների առատության պայմաններում նման մեգանախագծեր իրականացնելն այդ պետության համար առանձնապես խնդիր չէ, խնդրահարույցն այդ ֆոնին Հայաստանի հաղորդակցային կարողությունների տոտալ սահմանափակումն է՝ շրջափակման վերացման անվան տակ։
Վերջին մի քանի շաբաթում Հայաստանի և Թուրքիայի առաջնորդները խոսեցին երկկողմ հարաբերությունների հաստատման հնարավորության մասին։ Ընդ որում, եթե Փաշինյանը Թուրքիայից եկող ինչ-որ անհասկանալի դրական ազդակների մասին էր ակնարկում, Էրդողանը վերահաստատեց Հայաստանին ներկայացվող նախապայմանների ավանդական փաթեթը, որի բավարարումից հետո իրենք պատրաստ են քննարկել Հայաստանի հետ սահմանի բացումն ու կապերի զարգացումը։
Մեր երկրի ուժային կառույցների նպատակային օգտագործման հարցում կամայականության մասշտաբները պատկերացնելու համար հարկ է երկու զուգահեռ իրողություն համադրել։ Առաջինը Սյունիքի և Գեղարքունիքի մարզերի՝ թշնամու առջև ամբողջովին բաց մնացած տասնյակ գյուղական համայնքներն ու ճանապարհներն են, երկրորդը՝ Ազգային ժողովի՝ որպես «սրբազան դռան» պահպանությունը, հատկապես երբ այնտեղ է ժամանում վարչապետը։
Ի թիվս կառավարության շենքի առջև պարբերաբար տարբեր սոցիալ-տնտեսական դժգոհություններ հայտնող խմբերի՝ ցուցարարների կայուն մի խումբ կա, որը վերջին տասն ամսում անհուսությունից թակել է գրեթե բոլոր պատկան գերատեսչությունների դռները՝ կառավարությունից և ԱԺ-ից մինչև ՊՆ և ԱԱԾ։ Խոսքն անհետ կորածների և գերիների բարեկամների մասին է։ Օրեր առաջ էլ կառավարության առջև բողոքի ցույց էին անում Եռաբլուրում պղծված գերեզմանում ննջող հերոս Նարեկ Գևորգյանի հարազատները։
Որքան ավելի խրոխտ ու խոստումնալից են պաշտպանության նախարար Արշակ Կարապետյանի ելույթներն ու մարտակոչերը՝ պաշտպանելու Հայաստանի տարածքի ամեն սանտիմետրը, ուժով թշնամուն հեռացնելու մեր սահմաններից և կանխելու ադրբեջանական ոտնձգությունները, այդքան ավելի խղճուկ ու հուսահատ են փորձերը՝ վերականգնելու Հայաստանի տարածքային ամբողջականությունը և վերահաստատելու մեր սահմանների անխախտելիությունը։ Թվում է՝ մեզ թողնված նույնիսկ նվազագույն կենսատարածքն այլևս որևէ միջոցով՝ ո՛չ քաղաքական, ո՛չ ռազմական, պաշտպանված չէ։
Արցախի զավթված շրջաններ Ալիևի պարբերական այցերի ֆոնին՝ հայաստանյան իշխանության պաթոլոգիկ վախը՝ այցելելու Ստեփանակերտ, գնալով ավելի ցցուն է դառնում։ Սեպտեմբերի 2-ն Արցախի հանրապետության օրն է, սեպտեմբերի 27-ը՝ պատերազմի առաջին տարելիցը, բայց նույնիսկ այս ամսաթվերը չեն ստիպի Փաշինյանին անձնապես ներկա լինելու հիշատակման արարողություններին։
Հայրենիքի համար պայքարում հայ կանանց դերի մասին բազմաթիվ հիշատակումներ կան՝ սկսած դեռևս վաղ միջնադարից։ Շատերին ծանոթ է 5-րդ դարի պատմիչ Եղիշեի հայտնի արտահայտությունը՝ «Տիկնանք փափկասունք Հայոց աշխարհի», որտեղ նկարագրում է, թե ինչպես Վարդանանց պատերազմի ժամանակ մեր գերեվարված և նահատակված հայորդիների կանայք անլուր տանջանքների ու փորձությունների ենթարկվեցին՝ իրենց հայրենիքի հանդեպ անսահման համբերությամբ և հավատով։